Home » ธนพร กิจค้างพลู (เอ้)

ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้วาดรูป แต่ไม่มั่นใจ กังวล ว่าคนจะชอบไหม คลายกังวลด้วยการสวดมนต์ วาดรูป 2 ชั่วโมงติดต่อกัน แล้วก็สวดมนต์ทั้งวัน มีพักบ้าง

กิจวัตร ตื่นเช้า แล้วกินกาแฟ สวดมนต์จนถึงเข้านอน (สวดท่องในใจ) สูบบุหรี่ไปก็สวดไปด้วย สวดมา 4-5 ปีแล้ว จนชิน ถ้าไม่ได้สวดจะเหมือนขาดอะไรบางอย่าง สวดมนต์แล้วใจสบาย มีหลุดไปคิดเรื่องต่าง ๆ นานาบ้าง  ผมกินอาหารเย็นมื้อเดียว

เกิดวันที่ 5 กุมภาพันธ์ 2516 เรียนมัธยม 1-4 ที่ โรงเรียนโยธินบูรณะ เป็นคนชอบวาดรูปตั้งแต่เด็ก ชอบวาดในหนังสือเรียน ตอนอยู่ ม.4 เพื่อนแนะนำให้ติว แล้วไปสอบเข้าวิทยาลัยช่างศิลป์ลาดกระบัง ของกรมศิลปากร ตอนแรกสอบไม่ได้ แต่มีคนสละสิทธิ์ ก็ได้เข้าเรียน 3 ปีครึ่ง จบ ปวช. แล้วเข้าวิทยาลัยเพาะช่าง เรียนสาขาจิตรกรรมสากล

พ่อของผมเป็นอัมพฤกษ์ตอนอายุ 60 แม่ส่งผมเรียน พ่อก็ช่วยส่งบ้างเพราะว่าท่านเป็นอัมพฤกษ์ แม่เป็นครูประถม โรงเรียนไทยรัฐ ผมมีพี่น้องรวม 3 คน มีพี่ชาย ผมเป็นคนที่ 2 น้องชายคนเล็กเป็นน้องไม่แท้ ผมเรียนที่เพาะช่างได้ปีเดียวก็ป่วย

พอปิดเทอม รู้สึกแปลก หูแว่ว ประสาทหลอน เหมือนมีคนคุยด้วย เหมือนคุยกับคนรัก คุยกันทั้งคืน แล้วก็เดินออกจากเพาะช่าง เดินมั่วเข้าไปตามบ้านคน ดงป่า แล้วไปยืนหยุดอยู่ที่บ้านหนึ่ง ผมไม่มีบัตรประชาชน มีพลเมืองดีพามาส่งศรีธัญญา พอมาอยู่ศรีธัญญาได้ 2 อาทิตย์ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเห็นรูปประกาศในหนังสือพิมพ์ก็คิดว่าใช่ เขาเลยโทรไปหาแม่  รวมหายไปจากบ้าน 3 อาทิตย์

แอดมิทรอบสอง เพราะรู้สึกว่ายาไม่เวิร์ค หูแว่ว ประสาทหลอน คุยกับทีวี นึกว่าคนในทีวีคุยกับเรา

รู้สึกว่า คนเป็นร้อย รุมสาปแช่ง ด่าว่า ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นบาปกรรม รู้สึกอับอาย รู้สึกเหมือนถูกเนรเทศไปอยู่นอกประเทศ รู้สึกแค้นว่ามีคนจำนวนมากที่มีอำนาจมาด่า ก็อยากสู้ เรื่องราวในหัวมันพาไป ทำให้รุนแรงกับตัวเอง กับข้าวของ

แอดมิทรอบ 2 นี้ได้มารักษากับคุณหมอสมรัก น้าขับรถพามาส่งที่ศรีธัญญา ก็มาโดยดี แต่พอเข้ามาในตึกอโศกแล้วไม่อยากอยู่

การคืนสู่สุขภาวะ คำที่ใช่ที่สุด คือ ความเป็นตัวเอง (อัตลักษณ์) เป็นจุดแข็ง ได้นำจุดแข็งในการวาดรูปของเรามาใช้ รู้สึกภูมิใจ มีคุณค่าเพิ่มขึ้น มีความมั่นใจเพิ่มขึ้น ใช้ชีวิตได้ปกติ วาดรูปหยุดไป 1-2 ปี เพราะมือสั่น สมองตัน คิดไม่ออก (มีความคิดในหัว) เขียนไปซ้ำแบบเดิม ไม่อยากเขียนแล้วก็เริ่มกลับมาเขียนเพิ่มขึ้น มีเทคนิคที่เราใช้เพิ่มขึ้น เขียนแบบ วาดไปก่อน (มือไปก่อน) แล้วคิดว่าจะเป็นรูปอะไรได้บ้าง วาดตามความเพลิน

เข้ารพ.ครั้งที่ 2 เมื่อ 10 กว่าปีที่แล้ว หมอสมรักรักษา กินยาแล้วอาการก็ค่อย ๆ น้อยลงจนไม่มีหูแว่ว ประสาทหลอน อาการดีขึ้น เพราะยา และครอบครัวเข้าใจ

กลับมาวาดรูปตอนมาสายใยครั้งแรก แม่กุให้วาด วาดรูปทำให้รู้สึกภูมิใจ ยิ่งเขียนยิ่งมีสไตล์ของตัวเอง หาตัวเองเจอ มีเอกลักษณ์ มีเทคนิคเพิ่มขึ้น สไตล์เกี่ยวกับคน มีความรู้สึก ความเสียใจ ก้มหน้าเศร้า คนหลับตา เศร้าๆ ไม่ค่อยเขียนที่มีความสุข เอกลักษณ์ คือคนอารมณ์ต่างๆ เศร้า อยากวาดปีศาจที่น่ากลัว เพราะได้เขียนแบบอิสระ ไม่กำหนดสัดส่วน ว่าคางต้องแบบนี้  ฯลฯ วาดรูปคนแก่ เพราะนึกถึงพ่อแก่ เคารพพ่อแก่ ผมชอบศิลปะแบบฝรั่ง ไทย ฮินดู (พระพิฆเนศวร พระศิวะ) ถ้าเกี่ยวกับศาสนาพุทธ พราหมณ์ รู้สึกสบายใจ

บทความอื่นๆ ที่คุณอาจสนใจ